kimsenin sahip olamayacağı güzelliğe sahiptim ben
bir gün sustu gülümsemen soldu güzelliğim ellerinde
sevmeden ölme derlerdi bana hep
sevdiğim gün öleceğimden
kimse söz etmememişti
herkes giderken güle güle demeye üşenirken
ilk kez acıdı yüreği bu kez biri giderken
gitmene sebep olan ben
sustum şimdi herşeyi içime gömerek
ölümü düşünmenin günah olduğunu düşünürken
şimdi hergün binlerce kez ölüyorum
yaşamdan sonra ölüm acılaarı dindirir diye öğretmişlerdi
dindirmezmiş öğrendim
ölümden sonraki yaşamsa artık kurmak istemediğim bi hayal bana
kolumdaki çocukluktan kalma ize bakıp
kim yarayabildi beni diye düşünürken her seferinde
şimdi aynadaki yansımamı kim sildi diye söyleniyorum
ama bu kez kim olduğunu biliyorum
ona kızamıyorum
tekerleme gibi söylerdim eskiden kime neden olduğunu bilmeden
öylece çıkardı ağzımdan seni seviyorum sözü
dilim söylerken kalbim hep geri adımlarda kalırdı
bazı kelimelerse aklımın ucundan bile geçmezdi
bir gün hiç tanımadığım bi sözü söyledim
sonumsun
tekrarı devamı öncesi sonrası yok
sonumsum
